بدن اسطرلابی

طب عامه بخشی از نظام بهداشتی و درمانی مردم ایران بر پایه ساختارهای اعتقادی و باورهای فرهنگی ایشان است. حوزه معنایی و نیز حوزه کاربردی اصطلاحاتی چون پزشکی مردمی، پزشکی عامیانه و پزشکی سنتیقرابت هایی با یکدیگر دارند که همین امر باعث می شود به‌کارگیری آنها از سطوح مختلف علمی و همچنین مردمی، نوعی خلط معنا را باعث شود. اگر بخواهیم اصطلاحات دیگری چون قوم پزشکی، طبابت خانگی و درمانگری عامه را نیز با نکته سنجی به‌کار بریم، بی‌شک دچار سردرگمی خواهیم شد. همین امر باعث شده تا نتوان به راحتی یک چهارچوب عمومی و گویا به منظور مشخص ساختن حوزة معنایی و کارکردی اصطلاحات دنیای طبابت عامیانه وضع نمود. از سوی دیگر، نسبی بودن واژة عامه، و منعطف بودن آن در قالب زمان و تاریخ، باعث شده تا این نوع طبابت غیرمتعارف از نظر علمی، به سختی الگوی واحدی را بپذیرد اما همواره یک رکن پایدار و ثابت در آن وجود دارد و آن این است که: اساس این نوع از طبابت، باورهای بهداشتی و رفتارهای درمانی عموم مردم محسوب می‌شود. همین اصل باعث شده تا این تعریف از طب عامه، کم و بیش میان اندیشمندان پذیرفته شود که در طب عامه همه چیز از علت تا تشخیص و درمان بیماری‌ها با باورها و اعتقادات مذهبی و جمعی مردمان مرتبط است، به طوری که می‌توان آن را همسو بودن عقاید خاص دربارة علت بیماری‌ها و جهان‌بینی عمومی اجتماع تعریف کرد. ریشه‌دار بودن این طب در اسطوره‌ها و آمیختگی آن با باورهای خرافی و مذهبی و نگرش آن به عوامل و عناصر فراطبیعی و جادویی و به‌کار بستن آداب و روش‌های خاص و عجیب درمانی، تا حدی زیاد منجر شده به این اعتقاد که این طب غیر نوشتاری و شفاهی است و به شکل یکسری عادات و آداب اجتماعی از طریق سینه به سینه بین نسل‌های مختلف منتقل می‌شود .