معنای بیماری

این کتاب برجسته‏ ترین اثر کِی تومبز و درواقع رساله‌ی دکترای وی بوده است. جوهره‌ی آنچه تومبز در این اثر با تمام توان و به بهترین شکل ممکن به آن پرداخته، گزارشی از حضور یک خلأ است که به‏ طور نظام‌مند بین فهم بیمار از بیماری و دریافت انتزاعی پزشک از همان بیماری فاصله انداخته است. مسلماً اساس تجربه‌ی زیسته‌ی فرد، بیماری را برای او معنا می‏‌کند و دانش علمی پزشک، معنای دیگری از بیماری را بر پایه‌ی دانش علمی شکل می‏‌دهد.
یکی از مهم‏ترین ویژگی‏‌های آثار تومبز این است که وی مطالب دشوار اما جذاب فلسفی را با بیانی ساده، دقیق و روان همراه با مصداق‏های ملموس ارائه داده و همواره تلاش می‏کند تا نشان دهد که پدیدارشناسی می‏تواند عمق و پیچیدگی‏‌های موجود در دیدگاه‏‌های متفاوت از یک پدیده (بیماری) را میان بیمار و پزشک بازگو کند. از این‌‏رو او تلاش می‏کند تا نقش پدیدارشناسی را در فهم این دیدگاه‏‌های متفاوت آشکار سازد.
در روند معناسازی بیماری، بیمار معنایی توصیفی مبتنی بر تجربه‌ی خود ارائه می‏‌دهد. درک پزشک از این معناسازی یا همان «الگوی توضیحی بیمار» از بیماری، بسیار حیاتی است. آن پاسخ‏‌هایی که بیمار به پرسش‏‌های اساسی خود پس از ابتلا به یک بیماری می‏‌یابد، برگرفته از زمینه‏‌های اعتقادی و فرهنگی او می‏باشد. این همان الگوی توضیحی بیمار است که از مجموعه پاسخ‏های بیمار به پرسش‏هایی همچون: چرا به این بیماری مبتلا شدم؟ ماهیت این بیماری چیست؟ بروز و سیر پیشرفت آن چگونه است؟ درمان مطلوب و مناسب آن چه خواهد بود؟ در مسیر درمان چه دشواری‏‌ها و نگرانی‏‌هایی خواهم داشت؟ و جز آن پدید آمده است. الگوهای توضیحی بیمار و پزشک با هم متفاوت است، زیرا هرکدام در جهان‏‌های متفاوتی به سر می‏برند و پیامد عدم‌ ‏توجه و درک دیدگاه بیمار از بیماریش، امکان تشخیص و بویژه درمان مناسب را سلب می‏کند.