مبانی انسان شناسی پزشکی

در جوامع نوين امروزي، اعتقاد بر اين است كه به منظور دستيابي به يك نظام بهداشتي و پزشكي كارامد مي‌بايد تمام عناصر دخيل و مؤثر در اين نظام را با دقت بررسي كرد و با شناخت عميق از آنها در مسير توسعة آن گام برداشت. اين مهم طي تقريباً يك سدة اخير به عهدة دانشي فراگير و ميان‌رشته‌اي به نام انسان‌شناسي گذارده شده است. در اين حوزه به جهت وجود تنوع بسيار و تخصصي‌بودن موضوعات، علاوه‌بر همكاري ساير حوزه‌هاي علوم‌انساني نظير باستان‌شناسي، تاريخ، زبان‌شناسي، روان‌شناسي، جامعه‌شناسي، دين‌پژوهي و غيره، نقش علومي محض چون دانش پزشكي، ژنتيك، بيوشيمي و گياه‌شناسي تعيين‌كننده است. به جهت عمق و در عين‌حال گستردگي تحقيقات در ابعاد گوناگون، شاخه‌اي جديد از اين دانش پس از جنگ‌جهاني دوم شكل گرفت به نام انسان‌شناسي پزشكي. در واقع، حيطة فعاليت اين دانش تمام مواردي است كه در فوق به آن اشاره شد، آن‌هم در ارتباط با نظام بهداشت و سلامت جوامع. انسان‌شناسي پزشكي از شاخه‌هاي جديد دانش انسان‌شناسي است كه نگرش فرهنگي اجتماعات انساني و باورهای آنها دربارة سلامتی و رفتارهاي بهداشتي مردمان و تنوع زيستي آنها را مورد بررسي قرار مي‌دهد. اين دانش به عنوان يك رشتة دانشگاهي هم در حوزة علوم‌محض و هم در حوزة علوم‌انساني مي‌بايست در برنامه‌ريزي‌هاي آموزشي در نظر گرفته شود. براي اين منظور، تهيه و تدوين متون درسي معيار در قالب كتاب درسي دانشگاهي با استفاده از يافته‌هاي نوين علمي در كنار محتواي غني بومي مثل كثرت‌گرايي فرهنگي، تنوع قوميتي و زباني، گوناگوني اقليمي و ذخاير عظيم طب‌سنتي و طبابت‌هاي عاميانه امري ضروري محسوبمي‌شود.