بیماری و فرهنگ

جهان مدرن رويكردها و فلسفة پزشكي را تغيير داد و نظام‌ها و بنيادهاي تازه‌اي براي آن پايه‌ريزي كرد. اين تغيير، هرچند كارايي كمي و كيفي بسيار قابل توجهي داشته و يكي از شاخصه‌هاي تفاوت عصر مدرنيسم و تكنولوژي با دوران كلاسيك و سنتي زندگي بشر به شمار مي‌رود اما، پافشاري بر عقلانيت مطلق و روش‌هاي آزمايش‌گرايانه رويكردي ماشيني و مقتدرانه به آن بخشيده است كه نسبت به انسان ديدگاه تقليل‌گرايانه‌اي دارد و او را به مثابة موجودي ناقص و محمل بيماري مي‌نگرد و به كليّت او در زمينه‌هاي فرهنگي‌اش بي‌اعتناست. لذا، بدن بيمار را كالبدي مكانيكي فرض مي‌كند كه فقط زبان فيزيكي و شيميايي را درك مي‌كند و رجوع و ارزيابي ارزش‌هاي فرهنگي در درمان بيماري‌ها را ضروري و لازم نمي‌بيند. براساس چنين رويكردي، شرايط اجتماعي و ويژگي‌هاي فرهنگي و تاريخي از پروسة درمان حذف مي‌شوند و صرفاً پروتكل‌هاي استانداردشدة جهاني براي درمان بيماري‌ها بكار مي‌روند. درنتيجه، گفتمان پزشكي از اقتدار مكانيكي برخوردار مي‌شود كه قادر به درك بيمار نيست و اين همان چيزي است كه آن را رابطة «اقتدار و دانش» می‌گویند. در اين رابطه، درمان و مراقبت‌هاي پزشكي به مثابة كالاهايي درنظر گرفته مي‌شوند كه خريد و فروش مي‌شوند و بيمار اهميت فردي و فرهنگي ندارد، تجارب او و زيستِ فرهنگي او معنايي ندارد و مهم آن است كه بيماري، هويت او را در گفتمان پزشكي مشخص مي‌كند. از اين‌رو بيماران در ساختار پزشكي مدرن به وسيلة بيماري‌هاشان هويت مي‌يابند.